Afsakið hlé

Í stað þess að skrifa eitthvað uppbyggilegt er ég búinn að eyða seinustu tveimur vikum eða svo í að spila hinn stórgóða tölvuleik Arcanum: Of Steamworks and Magick Obscura. Þetta er hlutverkaleikur sem gerist í hefðbundnum fantasy heimi uppfullur af orcum, álfum, dvergum og fleiri furðuverum. Munurinn á þessum heimi og flestum öðrum er að þessi heimur er nýbúinn að ganga í gegnum iðnbyltingu. Borgir myndast og hinar ólíku verur eru allt í einu farnar að þurfa að læra að umbera aðrar verur með aðra heimssýn í þröngsetnum þéttbýlissamfélögum. Ekki nóg með þessar miklu samfélagsbreytingu heldur komust menn að því við þessa iðnbyltingu að galdrar sem aðferð til að beygja náttúruöflin og tækni sem aðferð til að beisla náttúruöflin, virka illa saman. Stórar vélar yfirgnæfa galdra í umhverfinu og öflugir galdrar trufla gang véla. Leikurinn hefst á því að ráðist er á stórt loftskip sem maður er um borð í og maður er sá eini sem lifir. Deyjandi maður lætur þig hafa hring og segir mikilvægt að hann komist á leiðarenda. Að þessu loknu er risavaxinn heimur Arcanum þér algjörlega opinn.

Leikurinn er hannaður af Tim Cain, sem er maðurinn á bakvið Fallout og eins og það gefur til kynna þá er leikurinn mjög vel skrifaður. Aðal sagan er spennandi og heimurinn er fullur af lifandi og skemmtilegum persónum. Framvinda leiksins er hæg og leikurinn er langur. Möguleikar á mismunandi spilun virðast ansi margir og ég geri ráð fyrir að spila leikinn aftur einhverntíman til þess að prufa aðrar leiðir í spilun. Kyn, kynþáttur, afstaða til góðs og ills, hvort maður ákveði að vera tæknilega sinnaður eða göldróttur. Þetta hefur allt áhrif á spilun leiksins og ekki bara þegar það kemur að ákveðnum questum eða hvernig fólk heimsins yrðir á þig.

Ég er að spila göldróttan half-elf. Ég er level 37 og hef einbeitt mér að galdraskólum elds, áköllunar (e. summoning), lofts og afls (e. force). Ég get ákallað stóra djöfla og er kominn með fylgju sem er lítill dreki. Ég fleygi öflugum eldkúlum og brátt mun ég geta tvístrað atómum óvina minna.

Vonandi get ég farið að hugsa um plötur ársins bráðum aftur. Ég pantaði mér SEDATIVES og IDLE HANDS (þýska bandið ekki vælupopppönk bandið) LPin sem komu út í ár auk nýju SMALLTOWN og einhverjar 7" með (reyndar keypti ég líka Comalive með WOLFBRIGADE en hún ekki út í ár). U.X. VILEHEADS, SLAVE SCENE o.fl.. Þetta voru allt plötur sem ég hef ekki heyrt ennþá þannig að ég vona innilega að þær komist á listann.

Annar þáttur

Nú þegar Nóvember fer að líða undir lok og jólaauglýsingar prýða götur okkar ástsælu Reykjavíkurborgar og standa sem áminning um að lok ársins nálgast, þá fara menn að taka saman plötur ársins og huga að topp 10 listunum. Ég er aldrei alveg með á hreinu hvaða plötur komu út það árið eða árið á undan og þegar það líður á haustið fer ég yfir ártöl þeirra nýlegu útgáfa sem heilluðu mig hvað mest. 2008 var frekar gott plötuár. The Chemistry of Common Life með Kanadísku hljómsveitinni FUCKED UP var klárlega besta platan í fyrra og eiginlega ein merkilegasta pönkplata síðustu ára. Einnig kom út hin frábæra Magazines smáskífa með WHITE LUNG, sem eru líka frá Kanada. Popppönk meistararnir DILLINGER FOUR gáfu út plötuna Civil War, WORLD BURNS TO DEATH gáfu út The Graveyards of Utopia plötuna og hinn danski P.J. BONNEMAN úr hljómveitum eins og NO HOPE FOR THE KIDS og GORILLA ANGREB gaf út ótrúlega góða sólóplötu. Ég hafði ekki góða tilfinningu fyrir árinu þegar ég byrjaði samantektina en það er allt að breytast. Margar plötur sem mér fannst vera árinu eldri, sem gera þetta ár ansi gott í plötubransanum. Ég ætla ekki að fara yfir allar þær plötu sem heilluðu mig en mig langar að ræða um nokkrar af uppáhalds plötunum mínum í ár.

Það er, fyrir mér engin samkeppni um bestu plötu ársins. Sjálftitluð (?) plata hljómsveitarinnar CULT RITUAL er The Chemistry of Common Life ársins 2009. Það er langt síðan að ég hef heyrt jafn brjálaða plötu. Hún er hnefi í andlitið. Hún er þung og spennuþrungin eins og My War með BLACK FLAG en að sama skapi sleppir hún reiðinni lausri og maður finnur fyrir hatrinu og vonleysinu hellast yfir mann. Hávært þungapönk* með tonn af skerandi feedbacki, noisetónlistar verkum, frumlegum lagasmíðum og keyrslu sem líkist eiginlega engu sem ég hef heyrt áður. Þvílíkt brjálæði. Viðtalið við þá í Maximum Rock 'N' Roll er líka eitt það besta sem ég hef lesið lengi. Þeir tala um hvað það séu mikil vonbrigði að koma í pönksenu sem á að þykja annar valkostur við hið venjulega samfélag en svo eru allir bara að drekka bjór og tala um hver svaf hjá hverjum. Loksins straight edge band sem þorir að rífa kjaft!

Úr CULT RITUAL krúinu kemur hljómsveitin MERCHANDISE. Þeir gáfu út sjálftitlaða þröngskífu á útgáfu CULT RITUAL manna, Cult Maternal. Þetta er annað stórvirki ársins 2009 og ég er búinn að hlusta mikið á þessa plötu. MERCHANDISE er oftast lýst sem síðpönki (post-punk) og í Maximum Rock 'N' Roll viðtalinu við CULT RITUAL var þeim lýst sem straight edge BIRTHDAY PARTY. Ég heyri vel síðpönk áhrifin en mér finnst Washington D.C. emo tíunda áratugarins ekki síður vera öflugt karaktereinkenni í tónlist MERCHANDISE. Þá sérstaklega JAWBOX. Platan er grípandi og bæði söngmelódíurnar og hljóðfæralínurnar ná heljartaki á athygli minni í hvert sinn sem ég set þetta meistarastykki á. Góðmennin hjá Cult Maternal bjóða upp á ókeypis niðurhal á þessari plötu ásamt fleirum á heimasíðu sinni á http://cultmaternal.blogspot.com/.

Cominciare a Vivere með ítölsku hljómsveitinni SMART COPS er ótrúlega vel heppnuð þröngskífa. Platan var gefin út af Sorry State Records í Bandaríkjunum en afar spennandi og tiltölulega nýrri danskri útgáfu, Adult Crash í Evrópu en þeir gáfu líka út hina stórgóðu NIGHT FEVER 12", New Blood og stefna á að gefa út U.X. VILEHEADS frá Umeå sem ég er búinn að vera spenntur fyrir lengi. Einhverjir íslenskir pönkarar kannast kannski við söngvarann, Torbjörn sem var í sænsk-íslensku pönksveitinni, THE MANBOYS (sem síðar urðu alsænskt band og breyttu nafninu í ATTITYD PROBLEM). Nóg um það, snúum okkur að SMART COPS. Á þessari plötu blanda ítalirnir garage-pönki og þungapönki saman í einbeitta en sinnulausa pönksprengju. Mjög hip en það er allt í lagi því þetta er líka mjög gott dót. Eitraðir hraðir kaflar yfir í grípandi pönk rokk kafla. Þetta er svolítið eins og ef THE BANANAS væru þungapönk band. Þeir enda plötuna svo á lagi þar sem þeir sameina brot úr hinum og þessum pönkslögurum sem fjalla um löggur. Lagið inniheldur m.a. The Dicks Hate the Police eftir THE DICKS, Police Bastard eftir DOOM, Police Story eftir BLACK FLAG, Police Truck eftir DEAD KENNEDYS o.fl.

Jæja þetta er orðið ágætt í bili. Fleiri plötur ársins næst. Fylgist með.

*Þungapönk er mín þýðing á hardcore eða hardcore punk. Harðkjarni finnst mér bæði full mikið „he-he“ og svo hafa íslenskir fjölmiðlar eiginlega drepið niður alla merkingu þessa orðs. Nu-metal bönd á borð við VÍGSPÁ og SPITSIGN hafa verið bendluð við harðkjarna alveg eins og hardcore bönd eins og FIGHTING SHIT og I ADAPT og á þetta orð, harðkjarni, því frekar við senu sem er umdeilanlega ekki til lengur. Allaveganna er hún í talsvert annari mynd í dag en þá.

Fyrsti þáttur

Nýtt upphaf, nýjar áherslur og nýtt tungumál. Til þess að leggja grunninn að því sem koma skal hér á þessu bloggi langar mig að hefja leikinn á því að ræða listrænt gildi tölvuleikja. Ég hef tekið eftir undanfarið, aukinni umræðu um hvort tölvuleikir séu list eða ekki og ég verð að viðurkenna að mér finnst þessi umræða hálf furðuleg. Ég á erfitt með að skilja af hverju þessi umræða á sér stað því að ég hefði haldið að í samfélagi, jafn gegnsýrt af margmiðlun, þá þætti sjálfsagt að tölvuleikir, eins og kvikmyndir eða tónlist teldist til listgreina. Umræðan virðist skiptast í tvennt og ég ætla að hrekja grundvöll þeirra beggja.

Fyrri umræðan sem ég ætla að taka fyrir er byggð á því hvort tölvuleikir séu list útfrá hvort grafík, tónlist eða söguþráður séu jafn merkileg og málverk, klassísk tónverk eða bókmenntir. Í fullri hreinskilni, þá finnst mér þessi umræða fáránleg. Að meta listrænt gildi einhvers forms útfrá því hversu mikla aðra list það inniheldur er fáránlegt. Það er svona eins og að segja að bók sé ekki list því Mozart hljómar ekki í hvert skipti sem þú opnar hana. Listrænt gildi tölvuleikja ætti því að meta útfrá forsendum þeirra sjálfra, ekki forsendum annarra listgreina.

Síðari umræðan er ekki jafn fáránleg en þó þykir mér hún undarleg. Spurningin sem einkennir þá umræðu hefur einnig verið spurð innan tónlistar og kvikmynda: hvort er það skemmtiefni eða list? Á móti spyr ég: af hverju getur það ekki verið bæði? Eru verk Chopin list en ekki The Ramones? Er Citizen Kane list en ekki Re-Animator? List fyrir mér er hugarástand eða ásetningur en ekki einhversskonar stigbreytilegur gæðastimpill einhverrar hrokafullrar listaelítu

Nú á 21. öldinni eftir öld af nýjum hugmyndum innan lista, og öran vöxt nýrra miðla, þá þykir mér undarlegt að enn taki það samfélagið langan tíma að samþykkja hluti sem list eða viðurkenna gildi og mikilvægi þeirra. Íhaldssemin er ótrúleg.

Á eftir tala ég svo um plötur. Já, já.